Rozdział 19

Rozdział 19

Z perspektywy Patricii



4 października

Była dziś niedziela. Czas wolny od zajęć, lekcji, nauki. Nie żebym tak zawzięcie się uczyła. Co to to nie. Moje wyniki w nauce są nawet nawet. W domu Anubisa w ogóle się nie uczę, bo zapamiętuje wszystko z lekcji. Dostaje same czwórki. Przyznam się, że mogło by być lepiej. Gdybym się troszkę pouczyła, mogłabym mieć na koniec roku szkolnego pasek, a też bardzo możliwe, że jakbym miała wysoką średnią zaoferowano mi stypendium naukowe. Ale po co? Mi takie oceny jakie mam starczą. Dobra mniejsza z tym.

Jak już wspominałam, dziś był jeszcze czas by się zrelaksować i przygotować się psychicznie i fizycznie na poniedziałek. Kto normalny lubi poniedziałki?

Wszędzie panowała cisza i spokój. Każdy siedział w swoim pokoju i leniuchował. Niestety mi spokojna niedziela się nie należy...

Fabian wymyślił, że dziś pójdziemy zobaczyć te całe korytarze. Mieliśmy iść w piątek, ale połowa Sibuny miała coś do zrobienia. Wczoraj też większość nie mogła. Więc wypadło na dzisiaj. Swoją drogą z jakiej racji my wszyscy mamy się słuchać Fabiana. On nie jest żadnym przywódcą czy czymś podobnym. Jak już by ktoś miał być liderem Sibuny to Nina. Ona jest najważniejsza. A ja najgorsza. Może nie dosłownie, bo udzielam się, ale ja mam się najciężej. Jakaś przepowiednia. Zło i dobro. Wszystko muszę sama ogarnąć. Jak mi się nie uda do czerwca zginę. Marna satysfakcja by cokolwiek robić.

Siedziałam w pokoju i wysłuchiwałam relacji Amber z wczorajszej randki z Alfie'm. Taaa... wysłuchiwałam. Hehhe... Byłam pogrążona we własnych myślach. I co jakiś czas potakiwałam znudzona.

- Ochh... Nawet nie wiesz, jak wczoraj było świetnie.

- Yhhy...

- Alfie jak chce to potrafi być naprawdę romantyczny.

- ...

- Nie gadał nawet o kosmitach

- Yhhy.

- A pomiędzy tobą, z Eddie'm jest wszystko w porządku, a może nawet lepiej? - Nie słuchałam dziewczyny w ogóle. Niech sobie gada i ma wrażenie, że ktoś ją słucha. Chyba jeszcze myśli, że jestem tym zainteresowana. Nie skarżyła się, że jej nie słucham.

- Yhhhyy...

- Spytał się ciebie wreszcie o chodzenie? - Nie chciało mi się już takim sposobem odpowiadać więc zaczęłam kiwać głową. Ciekawe czy dziś znajdziemy coś ciekawego i przydatnego w tej sprawie z krzyżem. Byłam tak zamyślona, że nie usłyszałam jak Amber piszczy z radości.

- Więc jesteście ze sobą? - Kiwnęłam potwierdzająco głową. Po chwili dziewczyna podekscytowana podbiegła do mnie i wyściskała.

- Gratuluję! - Zaczęła wrzeszczeć.

- Czego?

- No chłopaka - Czy ja dobrze usłyszałam? Zaczęłam patrzeć na nią tępym wzrokiem 

- Że co? Jakiego?

- No Eddie'go. A mówią, że to ja jestem tempa.

- Jak Eddie'go?

- No tak po prostu. Przed chwilą powiedziałaś, że chodzicie ze sobą.

- Ja nic takiego nie powiedziałam

- To potwierdziłaś.

- Ja..... - Nie dokończyłam, bo blondynka szczęśliwa wybiegła z pokoju. Usłyszałam jeszcze jak wołała.

- Jednak Eleanor będzie miała matkę! - O Boże! Pobladłam. Teraz wszyscy będą myśleć, że chodzę z Eddie'm. Mogłam jej zacząć słuchać. Co ja mu teraz powiem? Zgaduję, że Ambs pobiegła właśnie to jego pokoju, by dowiedzieć się jak najwięcej szczegółów. Świetnie. Co ja najlepszego zrobiłam?

Z perspektywy Amber 

Pat wrzeszczała do mnie coś jeszcze, ale ja szczęśliwa wcale jej nie słuchałam. Wybiegłam z pokoju i popędziłam do pokoju Eddie'go i Fabiana. Wiedziałam, że będą razem. Jednak ja potrafię ludzi ze sobą łączyć. Najpierw Nina i Fabian, później Mara i Jerome, ja i Alfie, a teraz Patricia i Eddie. Achh... Jaka ja jestem ładna i do tego mądra. Nie ma takiej drugiej na świecie. Gdy znalazłam się przy drzwiach od pokoju chłopaków, nie zapukałam tylko od razu weszłam. Chłopcy siedzieli każdy na swoim miejscu i rozmawiali.

- Puka się! - Krzyknął Eddie.

- Eeee tam. Wiedziałam!

- Co takiego? - Zainteresował się Fabian. 

- Że oni będą ze sobą. - Uśmiechnęłam się szczęśliwa. 

- Że kto będzie z kim? - Zapytał Eddie. 

- No ty. 

- Czemu mi nie powiedziałeś? - Zasmucił się brunet.

- Bo ja nie mam dziewczyny!

- Oj nie kłam. Przecież chodzisz z Trixie. - Zamurowało go. I Fabiana. 

- Że ja co robię? - Zapytał nie dowierzając. 

- No chodzisz z Pat. Ona jest twoją dziewczyną. - Oł gad. Niektórzy to są tacy tępi. Mam wrażenie, że tylko ja jestem w tym domu mądrościowa. I w dodatku jako jedyna mam wyczucie stylu.

- On chodzi z Pat? - Zapytał ciągle nie dowierzając Fabian. 

- Yhhyy... - Odpowiedziałam chłopakowi. Zwróciłam się do Eddie'go. - Kiedy jej się spytałeś czy będzie twoją dziewczyną. Wczoraj? 

- Co? Nie! 

- Wcześniej? Oooo... Jakie to romantyczne, ukrywaliście to przed nami. Spokojnie teraz się wszyscy dowiedzą. - Zawołałam i wybiegłam z pokoju. 

Z perspektywy Eddie'go 

Amber wybiegła z pokoju, a ja siedziałem z miną przygłupa. Że jak? Ja z Gadułą chodzę, od kiedy? I czemu ja tego nie pamiętam?

- Serio z nią chodzisz? - Zapytał Fabian

- Niee... Amber tak myśli.

- Ciekawe czemu?

- Nie mam pojęcia. 

- A chciałbyś? 

- Że co?

- Z nią chodzić?

- Oczywiście, że tak... Znaczy nie... Znaczy sam nie wiem.... - Odpowiedziałem i poczułem, że czerwienię się na twarzy.

- Oooo... Ktoś tu się zakochał. - Roześmiał się Fabian.

- Wcale nie. 

- Wcale tak. 

- Nie i skończ! - Warknąłem. Męczyli mnie już wszyscy z tego domu wariatów. 

- Chcesz, żebym poprosił Ninę, by wypytała się Trixie o uczucia do ciebie?

- Niee...Chociaż to nie jest taki zły pomysł. Przynajmniej będę wiedział na czym stoję. Czy nadal jest moją przyjaciółką, czy chce czegoś więcej. 

- Ok to ja lecę do Niny. - Powiedział i już go nie było. 

Z perspektywy Patricii

Zbliżała się godzina osiemnasta. Zaraz mieliśmy iść zobaczyć te korytarze, a ja siedziałam ciągle w pokoju. Siedziałam z swoich czterech ścianach od rana. Nie wychodziłam z obawy, że spotkam po drodze Eddie'go i będę musiała mu się tłumaczyć. Przez Amber cała ta plotka rozeszła się w niecałe 10 min. Zaraz przybiegła do mnie Joy, która chciała wiedzieć czy to prawda. Opowiedziałam jej wszystko. W sumie nie było tego wiele. Przez całe te sprawy Sibuny nie mam czasu na spotkania po lekcjach z Joy. Umówiłyśmy się na jutro. Bardzo mi brakowało takich babskich wieczorów. Joy siedziała ze mną cały czas, ale gdy była godz. 17.50 powiedziałam jej, że muszę się zbierać na spotkanie Sibuny. Co będę ukrywała i tak o tym wie. Dziewczyna wyszła, a ja ogarnęłam się trochę i zastanawiałam czy iść z przyjaciółmi czy iść do biblioteki. Wybrałam to drugie muszę w końcu znaleźć jakieś informacje. Tu nie chodzi tylko o krzyż Ankh, ale także o to do czego ja jestem w tym wszystkim potrzebna. Do pokoju przyszła Ambs.
- Czemu jeszcze siedzisz? Nie idziesz?
- Nie. Muszę się pouczyć na jutro do szkoły mam trochę zaległości. - Kłamstwo przeszło mi przez usta z ogromną lekkością.
- Jak sobie chcesz.
- Powiesz reszcie, dlaczego nie idę?
- Tak, a co?
- Nic. - Wiedziałam, że Eddie kapnie się, że coś jest nie tak. Za dobrze mnie zna. Blondynka obejrzała się w lustrze i wyszła. Usłyszałam jak razem z Niną schodzą po schodach. Wyszłam po cichu z pokoju i udałam się koło schodów. Czekali już tam na nie chłopcy.
- Gdzie Trixie? - Zainteresował się moją nieobecnością Eddie.
- Twoja dziewczyna powiedziała, że musi nadrobić zaległości do szkoły. - Miałam ochotę krzyknąć, że nie jestem jego dziewczyną, ale się powstrzymałam. Z tego co widziałam Eddie też tą uwagę puścił mimo uszu.
- To do niej nie podobne.
- Chcesz iść do Trixie? - Powiedziała słodko Amber
- Nie, niech się pouczy. - Powiedział spokojnie blondyn i spojrzał w stronę schodów. Miałam wrażenie, że mnie widzi. Jeśli tak było, nie pokazał tego po sobie.
- Dobra chodźmy już. Musimy wyrobić się przed upuszczeniem szpilki. - Powiedział Fabian i ruszyli w kierunku piwnicy. Gdy tylko zamknęły się za nimi drzwi zbiegłam po schodach kierując się do drzwi frontowych.
- Czemu nie poszłaś z nimi? - Zapytała Joy wychodząc z salonu.
- Wszystko słyszałaś?
- Tak. Nie wierzyłam ci, że idziesz. Zachowywałaś się inaczej.
- Jak?
- Nie umiem tego określić, ale tak było. Gdzie ty idziesz?
- Do biblioteki Frobisher'ów na wzgórzu.
- Po co?
- Muszę czegoś poszukać.
- Czemu nie idziesz tam z resztą Sibuny?
- Ponieważ oni nie wiedzą o tej sprawie.

- Dlaczego? Powinni wiedzieć. Jesteście przyjaciółmi i w rozwiązaniu czegokolwiek powinniście sobie ufać i pomagać.
- Nie powiedziałam im dlatego, że szukam czegoś o sobie i sama muszę to ogarnąć. - Brunetka patrzyła się chwilę na mnie swoimi wielkimi oczyma, jakby szukając czegoś. Stałyśmy chwilę w milczeniu.
- Mogę iść z tobą? - Zapytała przerywając ciszę, która panowała wokół nas.



                                                                                                          


Mam nadzieję, że rozdział chociaż trochę was zadowolił. Mimo, że jest kiepski, nie miałam na niego żadnego pomysłu. Ale dodałam. Na ziemię i bić mi pokłony za najsłabszy rozdział !!!  ;-; Nie no, trza się cieszyć, że jest jakie głupoty poczytać.
Założyłam sobie ostatnio ( czyt. wczoraj ) nowego bloga. Ale nie fatygujcie się zaglądając na mój profil. Blog jest założony, ale mogę na niego wchodzić tylko ja. Postanowiłam, że jeśli wymyślę jakąś sensowną historyjkę ( nie na 2 rozdziały ) to dodam tego bloga, byście mogli go poczytać.
Przepraszam za takie długie przerwy w pisaniu, ale zanim ja cokolwiek napiszę, to jeszcze pięćdziesiąt razy wejdę na inne stronki, w między czasie pooglądam coś na yt i tak jakoś mi czas leci. A rozdziału jak nie napisałam, tak nie napisałam.
Na koniec mam maleńką prośbę. Moglibyście komentować rozdziały z większą ilością słów? Byłabym bardzo wdzięczna. Moglibyście wyrazić swoją opinię czy coś się podobało jak tak to co, co się nie podobało. Ale samym ,, super '' czy czymś podobnym nie pogardzę, ponieważ skoro jest więcej komentarzy to więcej osób mam nadzieję to przeczytało.
No to tyle
Do zobaczenia

Stevie ;3